Rotorua, grade 5 rafting og hydrozorbing, jippijaja

Eg held på å lese til eksamen. Det er kjedeleg. Eg skriv blogg istaden. Eg ligg tross alt over ein mnd. bak i oppdateringa her, og det er dårleg av meg. Eg fortsett iallefall der eg slapp, uansett. Det var Northland-roadtripen vår, som tek oss heilt tilbake til søndag 27. september. Håddu. Det hadde seg altså slik, for lenge, lenge sidan, at vi kom heim til kvardagen igjen, etter ein regnfylt roadtrip til the far far North. Det fine med å kome tilbake til kvardagen, er at kvardagen ikkje varer så overdrevent lenge. Det vil seie, no varer den heilt til 10. november, men i mitt forige liv, tenkte eg på, det som brått tok slutt då eksamenstida bestemte seg for å dukke opp, var det stort sett helg heile tida. Denne gongen varte kvardagen i fire dagar, også kalla måndag, tysdag, onsdag og torsdag. Det som skjedde vidare var at torsdag ettermiddag kom, tett etterfulgt av fredag morgon, og dette er som kjent synonymt med helg. Etter at vi kom på førsteplass i GOOT-game september (veit ikkje om eg har nevnt dette før?) så måtte vi nesten kome oss ut av byen, som gode førebilete til andre GOOTarar. Vi tok buss til Rotorua, og møtte Kristin (type: Rivedal Yndestand frå Stongfjorden, og ikkje Reisegg frå Kolbotn – det er ikkje så lett å halde styr på dei). Vi slapp ho nemleg laus tidlegare i veka, og lot henne utforske New Zealand på eiga hand. Om det var ein god idè eller ikkje kan nok diskuterast. Ho endte opp med å måtte evakuere på grunn av tsunamivarsel, og gjekk glipp av Hot Water Beach, som var veldig synd. Iallefall så hadde ho funne vegen til Rotorua, og hang ut av vindauget på Central Backpackers når vi ankom fredag ettermiddag, og ho var like heil. Det skjedde fleire nevneverdige ting i Rotorua. Deriblant grade 5 white water rafting, som var heilt fantastisk. Fredag kveld tok vi det rolig. Var på kino og såg oss rundt i byen, som forresten var full av varme kjelder med boblande vatn, og det lukta ikkje kjempegodt, det gjorde ikkje det.

Laurdag morgon vart vi henta av ein raftemann, og fekk selskap av to kinesarar, mor og datter vil eg tippe. For ein god gjeng vi var. Raftinga innheldt eit 7 meter høgt fall, og fleire mindre. Eg rafta endatil nokre småfossar heilt utan raft, fordi guiden bestemte seg for å dytte meg i vatnet og nekte å plukke meg opp igjen, så fekk eg visst berre ha det så godt. Eg trudde eg skulle døy ei lita stund, men det gjekk overraskande bra, og jammen overlevde eg ikkje det også. Karina på si side fekk ride the bull. Jiiihaa. Kinesarane leika rafting, medan vi andre rafta, så det var jo ei interessant oppleving. Dei leika med åra i vassoverflata medan vi andre padla. Dessutan trengte dei ca. 10 forsøk før dei lærte seg å innta riktig stilling før eit fossefall, utan å drepe medraftarar (for ekempel meg) med årene sine. Etter at vi alle (omsider) visste kor vi skulle gjere av oss i 7-meters fallet var det ein ting til vi skulle hugse på, og det var å dukke. Det var ein ting for mykje for somme av oss (les: Karina Malene Sivertsen), og det var ikkje så greit å vere nakken til Karina etterpå. Ganske festlig å sjå på bileta, fem hjelmar og eit digert glis. Eg likar deg, Karina, din søting.

Legg merke til Karina framme til høgre. Hihi. Love you.

 

Drukn.

Sprut.

Etter raftinga trengte vi litt action cool-down, og gjekk å leika oss litt ilag med alle småbarnsfamiliane på toppen av ei gondolbane. Vi leika racerbilsjåførar, og det var kjempekjekt.

Så kom søndag, nok ein grå dag. Slike dagar kan ein for eksempel fylle med zorbing. For dei som ikkje veit kva zorbing er, så går det ut på å rulle ned ein bakke inni ein gigantisk ball. Ein kunne velge mellom å vere stroppa fast, så tørr som aldri før, eller å ligge laust inni ilag med ei god dose varmevatn. Vi valgte vatn, og tok den svingete ruta. Hei kor det gjekk. Første steg var å stupe gjennom holet for å komme seg inni ballen, og det var ca her eg begynte å få problem. Var ikkje så lett å treffe, så eg tok å stupte i kanten istaden. Men eg kom visst inn likevel, fekk berre litt låkt i panna. Eg trur det mulegens kan ha vore meir normalt å vere omlag ti år å zorbe, heller enn 22, men eg trur likevel at vi hadde det minst like kjekt som tiåringane.

Vi avslutta helga med å fôre våre kulturelle sider med eit museumsbesøk. Det var heilt ok, ganske imponerande bygg. Det er sikkert enda litt kjekkare dersom du heiter Karina og gidd å lese plakatane slikt at du veit kva du ser på. Eg las nokre av dei, det skal eg ha.

The Bath House

Så var det det eine etter det andre øyeblikket plutseleg over. Helg slutt. Så får eg vel vere litt flink student igjen då, før eg fortsetter. Eksamenpeksamen. Blæ.