One sheep, two sheeps, three sheep..

Det som skjer når ein heile tida må seie ting på engelsk på sparket, er at nye ord blir til. Eg vet ikkje kor mange ord eg har dikta opp sidan eg kom hit, men det begynner å bli ein del. Nokre gongar skjer det berre fordi det er ord eg aldri har lært, andre gongar ikkje. Denne veka har eg blant anna lært at sheep heiter sheep også i fleirtal. Eg vart skuffa når eg innsåg dette. For det første er det slikt som ein lærer på barneskulen, og eg har heilt sikkert pugga det ein gong i tida. Eg burde vite såpass. Men, uvitande som vi var, meldte eg og Karina oss på the GOOT-game som The Two Sheeps Team, for så å finne ut at det var eit ikkje-eksisterande ord. Sånn kan det gå, og sånn gjekk det. Stupid norwegians.. Vi skal sjølvsagt behalde namnet i si opprinnelege form, og late som vi gjorde det med vilje. Berre vent å sjå kven som ler sist når vi stikk av med seieren!

Lagbilete

I tillegg til å forbetre grammatikken min i engelsk, har eg gjort ein heil del andre ting den siste veka. Eg har sove alt for lite, og hosta alt for mykje. Eg begynner å mistenkje at vi har sopp i leiligheita, noko som ikkje er direkte usannsynleg. Eg har òg fått tid til å studere litt, samt lært å lage pingvin av banan og dryppe-lyd ved å knipse på kinnet. Og eg har baka. Kjøpte meg ein plastikkbolle og heiv i hop både pizzadeig og muffins som eg gav vekk. Security-mannen John vart litt lei seg for at muffinsane ikkje var til han, så neste gong blir det nok han eg må bake til. Sist men ikkje minst har eg og Karina samla ein heil haug poeng den siste veka. Først gjekk vi til anskaffelse av GOOT-hoodies og t-skjorter, som gir oss eitt ekstra poeng per bilete dersom vi har dei på, og på vegen fann vi eit ganske kjekt tred.

Muffins-baking på golvet

Sky Tower - 2 points!

Eating fish & chips & drinking L&P - 4 points!

Eating Hokey Pokey ice cream - 2 points!

 Nok ein gong vart det endeleg helg, så var det berre å knyte på seg joggesko og legge i veg. Denne gongen gjekk turen til Tauranga og Mt Maunganui, og vêret var vesentleg betre enn forige helg. Herleg! På vegen ned stoppa vi i Waihi, og besøkte Martha Mine, ei diger gullgruve. 

Martha Mine

3 points!

På vegen stoppa vi også i Paeroa, der vi fann ei gigantisk L&P flaske, som viste seg å vere to poeng. YAY! 

I Tauranga slukte vi ein velfortjent middag etter Karina sin smak (subway), og så var det allereie blitt mørkt. Det var derfor ikkje så mykje anna å ta seg til enn å nyte utsikta frå balkongen på hostellet, og skaffe seg nye vennar. Det endte opp med ei noko spesiell blanding folk; eg og Karina, ein brasilianer, og ein meget sær halvt New Zealandsk halvt Australsk motorcross type med uforståeleg aksent. Ingen skjønte eit ord han sa, men han slutta ikkje å prate av den grunn. Ikkje prata han seinare eller tydelegare heller, så det var jo veldig greit. Eg fekk med meg delar av samtalen han hadde med seg sjølv, blant anna at han hadde brekt 17 bein i kroppen, hadde titanplater minst fire plassar, inkludert i panna, og at han ville gi meg D&G solbrillene sine fordi han var så rik at han ikkje trengte dei. Spesiell fyr. 

Ny dag, nye mulegheiter,  og knallblå himmel. Det er sånn (aha aha) eg likar det (aha aha). På Harbourside City Backpacker Hostel hadde dei ei tavle der det stod «Whats on:». Vi var max klare for white water rafting og ridetur på stranda, som var to av aktivitetane tavla skraut på seg. Skuffelsen var stor når vi fekk beskjed om at ingenting på den tavla eksisterte. Eg veit ikkje om det var feil tid på året eller kva som var årsaken, men ikkje fekk vi fare på rafting og ikkje fekk vi ride på stranda. Tulletavle. Mannen i resepsjonen skjønte ikkje kva vi prata om når vi sa vi ville melde oss på turane. Dette var ein mann som budde på hostellet, var godt opp i åra og såg ut til å ha jobba der ein heil mannsalder, så vi syns kanskje det var litt smårart at han ikkje hadde høyrt om sine eigne aktivitetstilbod. Plakatane satt tett på veggane, men det visste ikkje han. Etter at han hadde kasta vekk halve morgonen vår på å ringe hit og ringe dit for så å finne absolutt ingen aktivitetar til oss i det heile tatt, bestemte vi oss for å fare på sykkeltur til Mt Maunganui istaden. Hostellet hadde i det minste gratis syklar til låns, og enda godt var det. Litt forsinka trakka vi avgarde på altfor små syklar som bremsa av seg sjølv  til ei kvar tid og gira både opp og ned av eigen fri vilje. Vi sykla langs hamna, over ei bru og gjennom ei evig lang gate full av fabrikkar, før vi kom fram til Mt Maunganui. Vi klatra til topps, med fantastisk utsikt over lange kvite strender og blått hav så langt auget rakk. Etterpå var det bading på gang, først i sjøen med kjekke store bølger, deretter i saltwater hot pools ved rota av fjellet. Dessutan gjekk vi på pingvinjakt utan å sjå ein einaste pingvin, og eg kjenner at eg framleis ikkje har komt heilt over det.  

Liten sykkel, stor hjelm.

Lunsj

Mt Maunganui, 2 points!

Planen var å reise tilbake til Auckland på søndag, men vi reiste visst til Coromandel istaden, utan at eg fekk med meg korleis det skjedde. Når vi kom heim frå vår vesle utflukt på laurdagkvelden hadde vi fått to stk hannkjønn på sovesalen. Gjett om ikkje det var to stk hannkjønn med ein stk bil, som tilfeldigvis skulle til Auckland? Saken var at dei ikkje skulle til Auckland før på måndag, men slike detaljar kan ein ikkje henge seg opp i. Så først skulle vi eigentleg berre sitje på eit stykke, og så ta bussen heim. Men dess meir vi tenkte over saka, dess meir logisk syns vi det var at vi også skulle til Coromandel. Kvifor ikkje? Forelesninga på måndagar startar faktisk ikkje før 12. Så reiste vi en liten svipptur innom Coromandel istaden, og kosa oss med the horse game på vegen. Om å gjere å rope horse først når ein ser ein hest. Er det to hestar må ein rope horse horse, er det fire må ein rope horse horse horse horse. Det skal ikkje meir til. Det beste med å reise med bil er at ein kan stoppe når ein vil, for eksempel dersom ein får auge på eit ku-skilt. 

2 points for Norwaaaay

Først gjekk turen til Hot Water Beach, der vi først bada i den kalde, kalde sjøen med svære bølger, for så å setje oss i eit naturleg hot pool i sanden. Vær så god, grav deg eit hol i sanden i dette området, og varmt vatn kjem opp frå unden. Ja takk gjerne. Varmt vatn var på ingen måte ei overdriving. Det var så varmt at eg brann meg opp til fleire gongar sjølv om eg var forsiktig, og måtte brukte kanskje ti minutt før eg kunne setje meg ned utan å dø. Gotta love it. Vi drepte ein liten time der. Medan vi låg der og kokte og kosa oss og ante fred og ingen fare, kom ingen ringare enn Kristin ruslande. Small world.

Atter to poeng til oss 🙂

Ein halvtimes kjøretur frå stranda, og vi kom til Cathedral Cove, men gutta boys ville kome fram til der vi skulle sove før det blei mørkt (noko vi ikkje gjorde uansett, dog), og ville ikkje gå heilt til «the cove» itself.. Det var veldig dumt, for Kristin hadde akkurat vore der, og det var visst fantastisk. Hadde vi berre hatt vår eigen bil! Men vi gjekk den korte turen, til Gemma Stone (eller liknande), og det var fint vêr og fin utsikt så eg klagar ikkje i det heile eg.

Bileigarane sjølv.

Så gjekk denne helga også mot slutten. Vi kjørte til Whitianga og fann eit hostell, og runda av helga med å gå ut å ete alle saman. Så var det opp klokka null måndag morgon og hive seg på ein buss for å rekke skulen. Back to reality again..